Allah Benim Sabrımı Sınıyor

Merhaba arkadaşlar,

Son günlerde Soma faciası ile o kadar doluyum ki blog yazmak içimden gelmedi açıkçası... Benim dertlerim, hüzünlerim ya da sevinçlerim yanında Soma'da hayatını kaybeden madencilerin geride bıraktığı gözü yaşlı çocuklar, çocukları ile tek başına kalmış kadınlar, ağıtları yüreğimizi yakan anne-babaların keder ve üzüntüleri volkanik bir dağ adeta, için için yanan her an patlamaya hazır bir yanardağ...

Ancak bugün yaşadığım bir gelişme beni tekrar kendi dertlerimi düşünmeye mahkum etti. 

Blog sayfamı düzenli olarak takip eden takipçilerim çok iyi hatırlarlar. Duruşma Salonundan Notlar başlıklı yazımda yaşamış olduğum keyifsiz bir hadise nedeniyle komşumla mahkemelik olduğumu anlatmış, ilk kez görmüş olduğum duruşma salonu hakkında izlenimlerimi paylaşmıştım. 


Her neyse sevgili dostlarım, lafı fazla uzatmaya gerek yok. Bugün duruşmanın ikinci celsesi yapılacaktı. Sabah eşim evden benden önce çıkmak zorunda kaldığı için adliyeye kendi başıma gitmek zorunda kaldım. 

Bir güzel hazırlandım. Bu sefer bir öncekine göre daha rahatım. Bir önceki duruşmada ilk kez hakim karşısına çıkma düşüncesi ve heyecanı beni tir tir titretmişti. Bu sefer kendimden daha eminim ve gayet rahat bir şekilde durağa gidiyorum.

Bilin bakalım ne oldu? Kırk yıl düşünsem aklıma gelmez, bizim komşu yanında da yalancı şahitlik yapmak üzere ayarladığı bir akrabası ile aynı otobüse bindik. Olamaz yüz kere bin kere olamaz. 

Ben ilk önce onları fark etmedim. Meğer arkamda oturuyorlarmış. Yanımda oturan ergen pencereyi sonuna kadar açtığı için oturduğum yerden kalkıp arkadaki boş koltuğa oturmamla iliklerime kadar irkilmem bir oldu. İki can ciğer kuzu sarması önümde oturuyorlar. 

Ellerim buz gibi oldu. Kalbim küt küt atıyor. Ben ne kadar uzak kalmaya çalışsam bu kadın gelip beni buluyor. Mıknatıs gibiyim galiba üzerime çekiyorum  beni negatif etkileyen her şeyi.

Yaklaşık bir saat boyunca bu şekilde yol aldık. Sinirlerim alt üst oldu mu hayır ama yüzünü bile görmeye tahammül edemediğim komşumla aynı otobüste yolculuk etmek zorunda kaldığım için Allah'ın beni sınadığını ve sabrımı ölçtüğünü düşündüm ister istemez. 

İneceğim durakta onlardan önce kalkarak yüz yüze gelmemize engel oldum. Onlardan önce indim ve iner inmez hızlı adımlarla oradan uzaklaştım. 

Bu arada adliyede beni ikinci bir şok bekliyordu. Hem avukatım henüz teşrif etmemiş hem de benim dosyama bakacak olan mahkeme kapalı olduğu için dosya  başka bir mahkemeye gitmiş. 

Önce avukatımı aradım, yolda olduğunu söyledi. Kendisini mahkeme salonu önünde beklediğimi söyledim. Bu arada ben de adliyeye yeni tanıklar götürmüşüm. Kısacası bir an önce bitsin bu çile diye dua ediyorum. Hiç hoşlanmıyorum ben bu durumdan.  Komşumla ve yanındaki kraldan çok kralcı gibi davranan şahısla ikide bir karşı karşıya gelmek zorunda kalmaktan hiç ama hiç haz etmiyorum. 

Avukatım geldi ve bana selam vermedi. Bak bak... Sonradan benim çok fazla telaş yaptığımı, sinirlendiğimi falan söyledi ama yok öyle bir şey. Kendisi biraz geciktiği için üste çıkmaya çalıştı. Ben avukatımla ilk görüşmemde bu konularda hiç bir deneyim ve bilgimin olmadığını söylemiştim. Beni yönlendirmesi ve olayı takip etmesi için kendisinden yardım aldığımı belirtmiştim. 

Avukata  tam da bunun için ihtiyaç duyduğumu bugün daha iyi anladım. Avukatımın beni aramasını, duruşma salonuna birlikte gitmemizi beklerken avukatım hem beni nezaket icabı bir kere olsun aramıyor hem benden sonra geliyor hem de bana trip atıyor. Ona, ben adliyenin içinde oradan oraya kendi kendime dolaşmak isteseydim zaten bir avukat tutmazdım demek isterdim. Ama diyorum ya bugün güzel Allah'ım benim sabrımı sınıyor. 

Neyse lafı çok fazla uzattım. Sonunda mahkemeye mazeret gösterdik ve mahkeme ileri bir tarihe ertelendi. 

Bekleyeceğiz artık, inşallah bir aksilik olmadan şu işten bir an önce kurtulurum. Lütfen benim için dua edin arkadaşlar. Haklıyken haksız konuma düşmek insanı çok yıpratıyor. Bugünlerde duygularımı  kontrol etmekten uzaklaştığım ya da kendi içime kapandığım çok fazla zaman olmaya başladı. Kendi kendimi çok üzmeye başladım. Durmadan vesvese yapıyorum. Beladan uzak kalmak istedikçe bela bana bulaşmaya devam ediyor. Komşum benimle tartışabileceği her delikten (balkon, banyo ve tuvalet havalandırma boşluğu, tuvalet penceresinden benimle kavga ediyor ya, dayanılacak gibi değil) bana bulaşmaya ve beni haksız konuma getirmeye çalışıyor. 

İşte bu yüzden diyorum ki Allah benim sabrımı sınıyor. 

Not: görsel alıntıdır.