Tahammül

Hiç kendinizi güçsüz, yılgın, yorgun, bıkkın hissettiniz mi? Tam öyleyim işte. Tahammül gücüm kalmadı... Neye, neden, niye mi? Her şeye... Ya da hiçbir şeye... 

Yoruldum, yıldım, bıktım... Özeli, geneli, her şey üstüme üstüme geliyor. Ne özel bir sorun ne de toplumsal bir sorun bu kadar tahammülsüz olmama neden. Genel bir tahammülsüzlük belki de... Belki de içime sıkıştırıp durduğum şeyler sığmıyor artık içime.
 Normalde insanlardan uzak duran biriyim. Ancak son günlerde o kadar çok insanla tanışmak, konuşmak ve hatta tartışmak zorunda kaldım ki "ne ara bu kadar insan hayatıma dahil oldu" diye sormaktan kendimi alamadım. 

Belki de bugüne kadar insanlardan uzak durduğum için psikolojim iyiydi. "İnsanlarla bir şekilde beşeri ilişki içinde olmak gerekiyor" dediğinizi duyar gibiyim. Evet, haklısınız. Ancak, insanların bu kadar gamsız, bu kadar kirli, bu kadar bencil, bu kadar saldırgan olduklarını görmek beni delirtiyor. Herkes, her şeye kendi açısından bakıyor. Empati yapmayan, karşısındakini düşünmeyen insan, her kim olursa olsun beni çıldırtıyor, tahammül sınırlarımı zorluyor. 

Bir defa karşındaki insana hakaret etmeden, saldırmadan önce düşüneceksin. Hele sen de aynı durumda isen, bir kere söyleyip, iki kere dinleyecek ve üç kere susacaksın. Evet, kabul ediyorum yaralı olabilirsin; ama düşün bir kere, sen de aynı yollardan geçmişsin. Sen de aynı acıyı yaşamışsın. Diyorum ki, "empati" yapacaksın.

Saçma bir yazı gibi görünebilir ama içimi dökmem gerekiyordu, döktüm...