Sevgi Verdikçe Büyürmüş

Bana sevgi ne diye sorsalar "çocuk" derim. Çocuklar onlara ne kadar sevgi verirseniz karşılıksız olarak geri veriyorlar. 

Yaklaşık bir aydır anaokulunda tam olarak adı nedir bilmiyorum;"yardımcı anne" olarak çalışmaya başladım. İlk günlerde bu işi yapabilir miyim diye çok düşündüm. Ama her geçen gün küçücük çocukların "öğretmenim" "Nermin Anne" "Nermin Teyze" diye seslenmelerine biraz daha alışmaya başladım. 

İlk günlerdeki o tereddüdüm gün geçtikçe azalmaya başladı. Çocuklarla aramda sıkı bir bağ oluştu. Bu bağın adı "sevgi" idi. Evet, onlar beni ben onları hiç bir karşılık beklemeden sevdik, bağlandık birbirimize.

Bazen ağlayan bir çocuk için anne omuzu olmak, bazen beslenmesini yapmakta zorlanan bir çocuk için "Nermin Anne" diye yardım olmak, annesini özleyen bir çocuk için anne kucağı olmak... Gözlerde, kalplerde, minicik ellerde sevgi olmak... Bugün onları daha çok sevmeye başladığımı hissettim. Yanağıma kondurulan bir buse, içten gelen bir sarılış, bazen ne yaparlarsa yapsınlar onları sevdiğimi bilmenin özgüveni... Evet, sevgi verdikçe büyürmüş... Küçücük yürekleri ile sevmeyi ne güzel de biliyorlar. Keşke bu dünya küçük bir çocuğun yüreğine sahip insanlarla dolsa. İnanın o zaman dünya daha yaşanası olacaktır. Küçük prenseslerim ve prenslerim hepinizi çok seviyorum. Hepinizi sevgiyle öpüyorum.