Kâmûs-ı Türkî İfâde-i Merâm Osmanlıca Metin -Transkripsiyon

 İfÀde-i MerÀm

Lugat kitÀbı bir lisÀnıñ òızÀnesi óüúmündedir. LisÀn kelimelerden mürekkebdir, ki bu kelimeler daòi, her lisÀnıñ kendine maòṣÿṣ bir ùaúım kavÀèide tevfìkan, taṣrìf ve terkìb idilerek, insanıñ ifÀde-i merÀm itmesine yararlar. İmdi lisÀnıñ ser-mÀyesi kelimelerle kavÀèid-i ṣarfiyye ve naóviyyesinden èibÀretdir.

DünyÀda hiçbir Àdem taṣavvur olunamaz, ki lisÀnınıñ kÀffe-i lügÀtını bilsin, veya cümlesini óıfôında ùutabilsin; ve pek az ademler vardır, ki lisÀnlarını tamÀmıyle kÀèideye tevfiúan söyleyebilsinler. Bu óÀl ise her lisÀnıñ cÀmiè olduàı kelimÀtdan mürÿr-ı zemÀnla birùaúımını bÀdiye-i nisyÀnda bıraúup àaéib itmesini, ve úavÀèid-i maòåÿåasına muàayyer ṣÿretde söylenerek, feṣÀóatden maórÿm úalmasını, veél-óÀṣıl geñiş ve faṣìh iken, ùar ve àalaù bir lisÀn olmasını müntic olur.

LisÀnları bu inóiùÀùdan viúÀye idecek ancaú edebiyÀtdır; edebiyÀtıñ yaèni üdebÀnıñ bu bÀbda idecekleri òidmetin ilk òaùvesi ise lisÀnıñ mükemmeliyyetini teşkìl iden kelimelerini ve feṣÀóatini mÿcib olan úavÀèidini óüsn-i muóÀfaôa itmekden èibÀretdir. Bu iki şıúúıñ birincisi lisÀnıñ kÀffe-i lüàÀtını óÀvì mükemmel bir úÀmÿs, ve ikincisi úavÀèid-i ṣarfiyye ve naóviyyesini cÀmiè muntaôam bir ṣarf u naóiv kitÀbı vücÿda getirmekle óÀṣıl ve mümkin olabilir. 

Bunuñ içündir ki taórìrì ve edebì óÀline geçirilmesi merÀm olunan her bir lisÀnıñ eñ evvel kelimeleri cemè ile bir luàat, ve úavÀèidi øabù ile bir ṣarf u naóiv kitÀbları tedvìn idilmek eskiden beri bir úanÿn-ı èumÿmì óükmüne geçüp, óatta bugün kürre-i arøıñ eñ mehcÿr ùaraflarında sÀkin eñ vaóşì aúvÀmıñ bile söyledikleri lisÀnları ögrenmek isteyen Avrupalılar ol lisÀnlarıñ luàat ve ṣarf u naóiv kitÀplarını øabù ve taórìr itmekden işe girişirler.

LuàÀti ve kavÀèidi maøbÿù olmayan lisÀnıñ hiçbir vaúit elsine-i edebiyyeden èadd olunmaú iddièÀsına ṣalaóiyyeti olamaz; zìra bu iki kitÀb edebiyÀtıñ esÀsıdır. BinÀ-yı edebiyÀt ancaú bunlarıñ üzerine teésìs olunabilir. LisÀnıñ tedennìsine úarşı bir sedd yerini ùutacaú daòi ancaú bu iki kitÀbdır. Mükemmel bir úÀmÿsı olmayan lisÀn åervet-i ùabìèiyyesi dimek olan luàaùlerini günden güne àÀéib iderek, kendi ser-mÀyesiyle bir şey ifÀde idemeyecek derecede ùar olur; ve munùazam bir ṣarf u naóiv kitÀbı olmayan lisÀn ùoàrı söylenmegi teémìn idemeyüp, gitdikce daha yañlış söylenir, ve nihÀyet büsbütün àalat bir lisÀn óÀlini alır.

BinÀéen-èaleyh, lisÀnını faṣìó ve geñiş bir lisÀn-ı edebì óÀlinde muóÀfaôa, veya bu óÀle taóvìl ve ircÀè itmek isteyen bir úavm lisÀnınıñ mükemmel bir úÀmÿsunı ve muntaôam bir kavÀèidi-i ṣarfiyye ve naóviyye kitÀbını idinmege saèy ve àayret itmek iútiøÀ ider.

Bu óaúìúat cümlece müsellem, ve kaffe-i aúvÀm-ı mütemeddineniñ bu noúùadan başladıúları maèlÿm oldıàı óÀlde, biz ki, biñ seneden beri taórìrì ve edebì bir lisÀna malikiz, bu úadar müddet ôarfında lisÀnımızıñ ne kelimÀtını cemè idüp mükemmel bir úÀmÿs, ne de úavÀèidini bi-óaúúın øabù idüp munùaôam bir ṣarf u naóiv kitÀbı vücÿda getirmişizdir. Bu ihmÀl ve úuṣÿrumuzuñ netìcesi olaraú, óadd-i õÀtında òaylì geñiş ve zengìn olan Türkcemiz ekåer kelimelerini àÀéib idüb, èArabì ve FÀrsìye èarø-ı iftiúÀr itmedikce, bir şey ifÀde idemiyecek derecede tar, ve kelimeleriniñ aṣl u iştiúÀúı belli olmayacaú ṣÿretde èavÀmıñ telaffuôuna tabiè àalaù bir liṣÀn óÀlini almışdır.

Maèlÿmdır ki: Türkce Asya’nıñ bütün úısm-ı şimÀlisinde tekellüm olunan elsine-i Tÿraniyye zümresinden olup, el-Àn oralarda pek vÀsièyerlerde söylenmekde oldıàı óÀlde, bir şuèbesi de àarba toàrı ilerileyerek, Avrupa ile Asya’nıñ birbirine úarşı uzatdıkları iki büyük ve güzel şibh-i cezìrede yaènì Anatolı ile Rum ilinde tekellüm olunmaúdadır.

İşte, Çaàatayca ism-i saúìmine muúÀbil, èOåmÀnlıca nÀmıyla şöhret bulan, ve áarb Türkcesi nÀmıyla Şarú Türkcesinden tefrìki daha münÀsib olan lisÀnımız Türkceniñ bu şuèbesidir, ki söylendigi yerleriñ, Asya-yı vüstÀ ve şimÀlìye nisbeten, teraúúi ve temeddüne olan istièdÀd-ı mevúièi ve ùabìèìsi sÀéikasıyla, şìve-i telaffuô ve ifÀde cihetince pek çok ôarÀfet ve leùÀfet peydÀ itmiş ise de, èArabì ve FÀrsìden ve Rumca ve İtalyanca gibi elsine-i ecnebiyyeden aòõ ve istièÀre itdigi kelimÀt ve taèbìrÀta úarşı, kendi kelimÀtıñdan bir çoàunı terk ve fevt itmiş, ve bu lisÀnlarıñ şìvesine tebaèiyyetle, şìve-i aṣliyye-i Türkiyyesinden bir dereceye úadar ayrılmışdır. Maèa-hÀõÀ, Şarú Türkcesiyle áarb Türkcesi arasındaki farú, ôann olundıàı gibi, İtalyanca ile Latince veya İspanyolca ile Fransızca arasındaki farú úadar, yaènì bu iki Türkceden her birini digerinden büsbütün ayrı ve kendi başına bir lisÀn èadd itdirecek derecede olmayup, bu farú ancaú şimÀlì ile cenÿbì Almanca veya Tosúana İtalyancasıyla Napolitan İtalyancası yÀòÿd Mısır èArabcasıyla Maàrib èArabcası arasındaki farú derecesindedir. Ve Şarú Türkcesiyle áarb Türcesi bir tek lisÀndır, ikisi de Türkcedir.

Óaúìúat óÀl bu merkezde iken, mebde-i iftirÀú olan zemandan yaènì yedi sekiz úarndan beri Türkcenin bu iki şuèbesini söyleyenler beyninde her bir irtibÀù ve iòtilÀù kesilüp, ùarafeyn  udebÀsınıñ daòi, teúarrüb ve ittióÀda bedel, tebÀèüd ve tebÀyüne çalışmaları, ve imlÀ ve ṣÿret-i taórìr ve ifÀdede her iki ùarafıñ büsbütün ayrı birer ùarìk ve usÿl ittiòÀz idüp, birbirinden bì-òaber bulunmaları, veél-óÀṣıl, sekiz yüz senelik ihmÀl ve tesÀmüó ve cehÀlet lisÀnımızıñ bu iki şuèbesini vehleten birbirinden ayrı iki lisÀn ṣÿretinde göstermege sebeb olmışdır. Ancaú bu şuèbeleriñ ikisi de bióaúúın tedúìú ve taèmìú olunup, iètibÀrì ve àayr-ı ùabìèì olan imlÀ farúı daòi ber-ùaraf idilince, ikisiniñ bir lisÀn oldıàı teôÀhür ider.

Bu iki şuèbeniñ, mebde-i iftirÀúlarından beri, òÀnàisi ziyÀde tebeddül ve taàayyür itmiş, ve òÀnàisi óÀl-i aṣliyyesinde úalmışdır? Burası tedúìú olunduúda, èayÀn görilür, ki Şarú Türkcesi hemÀn eski óÀlinde åebÀt ve devÀm itmiş; ve bizim áarb Türkcemiz ise úarndan úarna külli tebeddülÀta uàrayup, nihÀyet şimdiki óÀli kesb itmişdir.

İmdi, ṣırf bizim ùarafa èÀéid olan bu tebeddüle teraúúì mi yoúsa tedennì mi diyecegiz? İşte aṣıl meséele bundadır. Bu suéale virilecek cevÀb ise ne ṣırf müåbet ve ne de ṣırf  menfìdir. Bu tebeddülde lisÀnımız min cihetin teraúúì ve min cihetin tedennì itmişdir. Gerek telaffuôda ve gerek ṣÿret-i ifÀdede kesb itdigi ôerÀfet ve èArabì ve FÀrsì ile elsine-i sÀéireden aldıàı óesÀbsız kelimelerle úazandıàı vüsèat şübhesiz bir teraúúìdir; lakin elsine-i TÿrÀniyyeniñ úÀèide-i èumÿmìyye-i esÀsiyyesi olan Àhenge tebaèiyyeti bir dereceye úadar àÀéib idüp, bu Àhenge aṣla uymaz kelimeler ve taèbìrler peydÀ itmesi, ve òÀlis Türkce olan biñlerce kelimeleri köşe-i nisyÀnda buraúup elsine-i sÀéireye èarø-ı iftiúÀrla, èÀdetÀ bir elsine dürlüsi óÀline geçmesi de elbette bir tedennìdir.

ÒulÀṣaten diyebiliriz ki: Şarú Türkcesi telaffuôca ve ṣÿret-i ifÀdece biraz daha úaba, ve bizim áarb Türkcemiz ise çoú daha ôarìfdir; lakin úÀèideten ve esÀsen Şarú Türkcesi ùoàrı, ve bizimki ise àalaùdır. èArabì ve FÀrsì ile elsine-i ecnebiyyeden aldıàı kelimÀt ve ıṣùılÀóÀt sayesinde bizim áarb Türkcemiz daha vÀsiè ise de, ṣırf Türkce kelimÀt ve taèbìrÀta gelince, Çaàatayca bizimkinden çoú daha zengìndir.

Türkceniñ bu iki büyük şuèbesini iyice tedúìú ve muúÀyese itdigimizde, şu haúìúÀtlere vÀúıf oluruz: EvvelÀ, ikisiniñ de úavÀèid-i ṣarfiyye ve naóviyyeleri esÀsen bir ve müşterek olup, beyinlerindeki farú bunlarıñ ayrı ayrı iki lisÀn èadd olunmasını mÿcib olacaú derecede degildir; biél-èakis bir lisÀn olduúlarını iåbÀt içün eñ büyük delìl işbu úavÀèid-i ṣarfiyye ve naóviyye ittióÀdıdır.

æÀniyen, imlÀ ve telaffuôca olan farú ber-ùaraf idildikde, her ikisiniñ óÀvì olduúları kelimeleriñ åülüåÀnından ziyÀdesi ikisi beyninde müşterekdir, ki bu da bir lisÀn olduúlarını gösterir.

æÀliåen, Çaàataycada òÀliṣ Türkce olaraú birçoú kelimeler buluyoruz, ki bu gün İstanbul’da müstaèmel degil ise de, cümlesi mechÿl daòi olmayup, bir ùÀúımı düne gelinceye úadar úullanılıyordı; ve eski şuèara ve udebÀmızıñ ÀåÀrında bulunmaàla, lisÀn-ı edebìmize dÀòildir; birùÀúımı da Anatolı’da el-yevm müstaèmel olup, yalñız bir mikdÀrları èOåmÀnlılar ùarafından hìç úullanılmıyaraú, Çaàataycaya maòṣÿṣ úalmışdır. Bunlardan da baèøılarınıñ bizim Türkcede müterÀdifleri oldıàı óÀlde, baèøılarınıñ muúabilleri olmayup, biz onlarıñ yerine èArabìden, FÀrsìden veya elsine-i ecnebiyyeden müsteèÀr kelimeler úullanıyoruz. Bunlarıñ ise yabÀncılıàı ve Çaàataycadakileriñ Türkceliài müsellem oldıàından, bunlara Çaàatayca nÀmını virmek òaùÀdır; bunlar òÀliṣ ve ṣÀfì Türkce kelimelerdir, ki bizce ihmÀl olunup, unuduldıàı óÀlde, şarúdaki hem-cinslerimiz ùarafından, yaènì Türkceniñ beşiài ve maóall-i aṣlìsi olan Türkistan’da, óıfô olunmışdır. Bunlarıñ bizce daòi mevúiè-i istièmÀle úonılaraú, ióyÀsıyla, lisÀnımızıñ bir úÀt daha kesb-i vüsèat ve istiànÀ itmesi her ṣÀóib-i óamiyyetiñ Àrzÿ idecegi bir işdir.

RÀbièan, bizim áarb Türkcemizde şarúdaki hem-cinslerimizin añlamadıúları bir çoú kelimeler mevcÿddır, ki bunlarıñ ekåeri elsine-i ecnebiyyeden müsteèÀrdır, ve baèøıları tekellümde müstaèmel luàÀt-ı müvellededendir.

LisÀnımızıñ bu vechle teşettüt ve teferrüúüne sebeb olan óÀl ise, yuúarıda didigimiz gibi, mükemmel ve kÀffe-i luàÀtını cÀmiè bir úÀmÿsı ve maøbÿt bir ṣarf u naóvi olmamasıdır.

Eñ àarìbi şurası ki: ÓÀvì olduúları kelimeleriñ yüzde sekseni aṣlÀ lisÀnımızda úullanılmayan ve úullanılmasına da iótiyÀc olmayan luàat kitÀblarına «luàÀt-ı èOåmÀniyye» nÀmı virilmişdir, de ṣırf Türkce kelimeleriñ øabù ve tefsìri «maèlÿm-ı ièlÀm» úabìlinden èadd idilerek, lüzÿmsuz ve fÀéidesiz èadd olunmışdır. Bu fikirde bulunanlara úarşı dinilebilir ki: Her úavm kendi lisÀnınıñ luàÀtlerini øabù ve tefsìre muótÀc olmaya idi, ṣırf èArabìden èArabìye müfessir úÀmÿslar, ṣıóÀólar, luèÀblar, lisÀnüél-èArablar, muóìùüél-muóìùler; FÀrsìden FÀrsìye BurhÀnlar, Ferhengler; Fransızcadan Faransızcaya Beşereller, Laruslar, Litreler vücÿda gelmezdi. Her lisÀnıñ eñ mükemmel ve eñ mufaṣṣal luàat kitÀbı yine o lisÀnda ve o lisÀnla mütekellim olanlar ùarafından øabù ve tedvìn olundıàı óÀlde, biz neden, bütün èÀlemden müsteåna olaraú, lisÀnımızıñ bir luàat kitÀbı iótiyÀcından müstaànì olalım?

Lakin, memleketimizde, èulÿm ve maèÀrif teraúúì ve teèemmüm itdikce, èÀúıbet bu óaúìúat daòi añlaşılup, lisÀnımızıñ mükemmel bir úÀmÿsuna olan iótiyÀcımız maèÀrifden bióaúúın behre-dÀr olan evlÀd-ı vaùan ùarafından Àrzÿ olunmaàa başladı. Bir lisÀnıñ úÀmÿsı o lisÀnda müstaèmel kÀffe-i luàÀtı cÀmiè ve o lisÀnda úullanılmayan kelimelerden èÀrì olmaú şarùdır. Bu óÀlde, lisÀnımızda müstaèmel ve àayr-ı müstaèmel olan kelimÀt-ı èArabiyye ve FÀrsiyyeyi cÀmiè olup da aṣıl Türkce kelimelerden èÀrì luàat kitÀbları lisÀnımızıñ mÀlı olmadıàı gibi, ṣırf Türkce kelimeleri óÀvì olup da bizce müstaèmel kelimÀt-ı èArabiyye ve FÀrsiyyeyi ve ıṣùılÀóÀt-ı mütenevvièeyi cÀmiè olmayan kitÀblara da lisÀnımızıñ mükemmel úÀmÿsı naôarıyla baúılamaz. «EfrÀdı cÀmiè, aàyÀrı mÀniè» taèrìf, her òuṣÿṣda oldıàı gibi, bu bÀbda daòi düstÿrüél-èamel olmaú iútiøÀ ider. LisÀnımız içün tertìb olunacaú úÀmÿs bu lisÀnda müstaèmel gerek Türkiyyüél-aṣl ve gerek elsine-i sÀéireden meéòÿõ kelimÀt ve ıṣùılÀóÀtıñ cümlesini cÀmiè, ve lisÀnımızda müstaèmel olmayan kelimelerden èÀrì olmalıdır.

Böyle mükemmel bir úÀmÿsa olan iótiyÀcımız bu günki günde cümlece müsellem, ve şimdiye úadar lisÀnımızıñ böyle bir kitÀbdan maórÿmiyyeti ne derecelerde bÀdì-i teéessüf oldıàı maèlÿmdır. Ancaú bunuñ lüzÿmı ne úadar büyük ise, cemè ve tertìbi de o úadar müşkil ve pek zaómetli bir saèy u iúdÀma muótÀcdır.

èÖmrümüñ on iki senelik bir úısmını øabù ve istihlÀk iden «ÚÀmÿsuél-èÁlÀm» ıñ òitÀmında, lisÀnımızıñ mükemmel bir úÀmÿsunı tertìbe saèy itmekligimi òÀhiş-girÀn-ı maèÀrifden birçoú õevÀt-ı kirÀm şifÀhen ve taórìren iòùÀr itmişlerdir. Her ne úadar «ÚÀmÿsuél-èÁlÀm»a peyrev olmak üzere, kitÀb-ı meõkÿruñ òitÀmından evvel «ÚÀmÿs-ı èArabì»ye bedé ve mübÀşeret itmiş idisem de, mükemmel bir «ÚÀmÿs-ı Türkì»ye olan iótiyÀcımız «ÚÀmÿs-ı èArabì»ye olan iótiyÀcımızdan aúdem ve daha èumÿmì oldıàundan, «ÚÀmÿs-ı èArabì»ye devÀm itmekle ber-À-ber, bunuñ dahi tertìbi óaúúındaki ibrÀmÀt-ı vÀúıèaya icÀbet itmegi veôÀéif-i óamiyyetden èadd itdim.

ÔÀten böyle bir «ÚÀmÿs-ı Türkì» niñ taórìri eskiden beri menvì-i øÀmìrim oldıàı óÀlde, tertìbinde taṣavvur itdigim müşkilÀt cüréetime bir sedd-i mümÀnaèat çekmişidi. Fikr-i èÀcizÀneme göre, bir ÚÀmÿs-ı Türkì, mükemmel olabilmek içün, Türkiyyéül-èÀṣl olan kelimeleriñ kÀffesini cÀmiè olmaú iútiøÀ ider: ÓÀlbuki lisÀnımızıñ kelimelerini cemè ve øabù òuṣÿṣunda şimdiye úadar pek az himmet olunmuş; ve her úavm ve ümmetde luàaviyyÿnuñ esÀmì ve terÀcimi mücelledÀt teşkìl itdigi óÀlde, bizde bu èilimle tevaààul itmegi kimse düşünmeyüp, lisÀnımızıñ kelimÀtı hemÀn àayr-i maøbÿù bir óÀlde úalmış oldıàundan, böyle bir eåeriñ mükemmelliyyeti mümkin olabilmek içün, Türkcede muòarrer kÀffe-i ÀåÀrıñ tetebbuèıyla iktifÀ olunmayup, bu lisÀnıñ söylendigi memÀligin cümlesine ùÿl-ı müddet seyÀóat, ve lisÀnlarını iyi bilen ṣunÿf-ı muòtelife-i ahÀlì ile ṣoóbet idilerek, eñ nÀdirlerine varıncaya úadar kÀffe-i luàÀt øabù ve úayd olunmaú iútiøÀ ider. Bu ise bir Àdemiñ bütün èömrini buña óaṣr itmesine mütevaúúıf oldıàı óÀlde, yine vehle-i ÿlÀda pek o úadar mükemmel olamayup, birbirini taèúìb idecek luàaviyyÿnuñ tetÀbuè-ı mesÀèì ve himemÀtiyle ve mürÿr-ı zemÀnla tekemmül idebilir.

Bu mülÀóaôÀ bir ÚÀmÿs-ı Türkìniñ tertìbine teşebbüå óuṣÿṣunda niyetime öteden beri bir sedd-i mümÀnaèat olmaúda iken, bu defèa ibrÀmÀt-ı vÀúıèaya úarşı ùuramayup, «mÀ-lÀ-yudrek kulluhÿ lÀ-yutrek kulluhÿ» kelÀm-ı óikmet Àmìzine tebaèiyyetle «kem terekeél evvelü liél Àòiri» feóvÀsınca, bundan ṣoñra lisÀnımızda èilm-i luàatle iştiàÀl idecek udebÀ-yı istiúbÀl ùarafından úuṣÿr ve neúÀìṣi ikmÀl olunmaú ümìdiyle, mümkin mertebede ve elden geldigi úadar mükemmel olmaú üzere, müstaèinen bi-avnihi teèÀlÀ, işbu « ÚÀmÿs-ı Türkì » niñ tertìbine mübÀşeret itdim.

Bizce ihmÀl ve ferÀmÿş idilüp, Şarú Türkcesinde müstaèmel bulunan òÀliṣ Türkce kelimeleriñ ve èaleél-òuṣÿṣ bunlardan lüzÿmlı ve degerli olanlarınıñ derci, ve bu vecihle bunlarıñ bizim Türkceye daòi úabÿliyle ióyÀ ve taèmìmleri òuṣÿṣuna òidmet itmek aòaṣṣ-ı ÀmÀlim iken, mücerred úavmiyyet ve cinsiyyet muóabbetini taúdìr ve iltizÀmla bunları èArabì ve FÀrsì taèbìrÀt-ı tumturak-kÀr-Àneye tercìó idecek õevÀtıñ henüz nedreti ve ekåeriyyetiñ bu fikre muòÀlif bulunması úısmen bu òidmetden kendimi maórÿm bıraúmaàa beni mecbÿr itmişdir.

Maèa-hÀõÀ, bu úÀmÿsuñ Türkiyyüél-aṣl kelimÀtıñ meénÿs ve udebÀ-yı óÀøıra ve sÀlife ùarafından müstaèmel olanlarılarıyla, kendileri metrÿk olduúları óÀlde, müştaúları müstaèmel bulunan kelimÀt-ı esÀsiyyeyi ve ióyÀsı elzem olan baèżı metrÿkÀtı  ve lisÀnımızda müstaèmel luàÀt ve ıṣùılÀóÀt-ı èArabìyye ve FÀrsìyye ve ecnebiyyeniñ kÀffesini cÀmiè olmasına elden geldigi úadar saèy ve àayret olunaraú, ekåer-i luàÀtıñ ne gibi taèbìrÀtda úullanıldıàı, ve istièmÀlleriniñ lüzÿm veya èadem-i lüzÿmı daòi şeró idilmiş; ve her luàatıñ maèÀnì-i muòtelifesi işÀrÀt-ı maòṣÿṣa ile ayrılup, icÀbında miåÀllerle daòi ìøÀó olunmuşdır.

LisÀnımızıñ cümle-i müşkilÀtından biri daòi èArabìden meéòÿõ kelimÀtıñ dÀéimÀ luàat-ı èArabdaki maèÀnìyi òıfô itmeyüp, ekåeriyyen farúlı bulunmalarıdır. èArabìde deveye, çöle ve çadıra müteèalliú muòtelif maèÀnìsinden ṣarf-ı naôar olunup da, maèÀnì-i aṣliyye-i èArabiyyesinden yalñız bizce lÀzım olan bir veya ikisini muóÀfaôa idenlere diyecek yoàısa da, kelimÀt-ı èArabiyyenin bir ùaúımı lisÀnımızda èArabiyyede aṣla óÀéiz olmadıúları bir maènÀ ile úullanılıyor, veyÀòud èArabìde hìç mesmÿèolmayan bir bÀbdan taṣrìf olunuyor. MeåelÀ «iósÀs, iótisÀs, istimzÀc, müdrir» gibi kelimeler bu úabìldendir. İmdi lafôen veya maènen èArabì olmayan ve hìç bir úamÿs-ı èArabìde bulunmayan bu kelimelere «kelimÀt-ı èArabiyye» nÀmını virebilecek miyiz? Baèøı õevÀt böylelerine « luàÀt-ı müvellede » nÀmını virmek istiyorlar: Lakin maèlÿmdır, ki luàat-ı müvellede mensÿb bulundıàı lisÀnla mütekellim olan òalú beyninde tevellüd ve taóaṣṣül idene dinir: Yoúsa o lisÀnıñ yabancıları ùarafından ìcÀd olunanlarına «àalaù» dan başúa hìç bir ṣıfat yaúışamaz. Biz Türkce luàÀt-ı müvellede teşkìl idebiliriz; lakin luàÀt-ı èArabiyye tevlìdine hiç bir óaú ve ṣalÀóiyyetimiz yoúdır. BinÀen-èaleyh, fikr-i èÀcìzÀneme úalırsa, bu gibi luàatleriñ beyneél-èavÀm müstaèmel olanlarına àalaù ùarìúiyle èArabìden meéòÿõ luàÀt-ı Türkiyye naôarıyla bakmalıyız; mücerred lisÀn-ı fennì ve edebìye münóaṣır bulunanlarını ise taṣóìó veya tebdìl idüp, àalaù úullanmamalıyız. Bunuñ içün, bu úÀmÿsda bu gibileriñ õikr ve tefsìri ṣırasında o vecihle ìøÀóÀt virilüp, taṣóìó ve tebdìlleri ṣÿreti daòi iòùÀr olunmuşdır.

ErbÀbınıñ maèlÿmıdır ki bu úabìlden kitÀblarda mündericÀtıñ keåret ve vüsèati kÀfì olmayup, óüsn-i tertìb ve uṣÿl-ı mütteòaõõeniñ daòi ehemmiyyeti pek büyükdir. MeåelÀ èArabìde FìrÿzÀbÀdì’niñ úÀmÿsı ve bunuñ şerói olan «TÀcüél-èArÿs» ile «LisÀnüél-èArab» ve ṣırf Türkce kelimeler içün Vefìú Paşa meróÿmuñ «Lehce-i èOåmÀnì» si èilm-i luàatde ehemmiyyetden sÀúıù kitÀblar degildir; lakin bunlar kÀffe-i aṣóÀb-ı mürÀcaèatıñ degil, belki yalñız luàat tertìb itmek isteyen luàaviyyÿnuñ işine yarayabilecek bir uṣÿl ve tertìbdedir. Luàatler úolay bulunabilecek bir tertìbde ṣıralanmış olmadıúdan başúa, maènÀları daòi birbirlerinden ayrılmayup, ve lÀyıúı vechle tefsìr ve miåÀllerle ìøÀó olunmayup, úarma úarışıú ve hepsi birden atılmışdır. Bundan ise ancaú erbÀb-ı iòtiṣÀṣ-ı kemÀl zaómetle ve nice müşkilÀtla istifÀde idebilir. Bundan mÀ-èadÀ, lisÀnımızıñ  Türkiyyüél-èaṣl olan kelimÀtını cÀmiè olup da èArabì ve FÀrsìden meéòÿõ luàÀt ve ıṣùılÀóÀt-ı müstaèmele ve meènÿseyi óÀvì olmayan bir luàat kitÀbı meåelÀ İngilizceniñ Fransızcadan müsteèÀr kelimÀtını yaènì bu lisÀnıñ heman nıṣf-ı luàÀtini óÀvì olmayan bir luàat kitÀbına beñzer, ki böyle bir kitÀb tertìbini hìç bir İngiliz taṣavvur bile itmemişdir. « ÚÀmÿs-ı Türkì » ne lisÀnımızıñ mütemmimÀtından olan bu gibi kelimÀt ve ıṣùılÀóÀtdan maórÿm olmalı, ne de «LuàÀt-ı èOåmÀniyye» nÀmıyla neşr olunan nice cesìm kitÀblarımız gibi, Türkcede değil, èArabì ve FÀrsìde bile istièmÀlleri ender olan àaraéib-i luàÀt-ı èArabiyye ve FÀrsiyye ile memlÿ bulunmalıdır.

Bizce müstaèmel luàÀt-ı èArabiyye ve FÀrsiyyeyi cÀmiè oldıàı óÀlde, bu kitÀbıñ « ÚÀmÿs-ı Türkì » nÀmıyla tesmiyesine belki iètirÀø bulunur; lakin lisÀnımız lisÀn-ı Türkìdir, bu lisÀna maòṣÿṣ luàat kitÀbına daòi başúa isim düşünmek èabeådir. LisÀnımızda müstaèmel kelimeleriñ cümlesi de, her òanài lisÀndan meéòÿõ olursa olsun, óaúìúaten müstaèmel ve maèlÿm olmaú şarùıyla, Türkceden maèdÿddır.

LisÀnımıza maòṣÿṣ olaraú elsine-i muòtelifeye mütercem ne úadar luàat kitÀbları var ise, cümlesine mürÀcaèat olundıàı óÀlde, içlerinde lisÀnımızıñ óÀl-i óÀøırına ve iótiyÀc-ı óaúìúìsine en ziyÀde muvÀfıú ve bi-óaúúın Türkceniñ luàat kitÀbı dinmege şÀyÀn bundan on yedi sene evvel Türkceden Fransızcaya olaraú èÀcizÀne tertìb itdigim luàat kitÀbını buldıàımı da, maúÀm-ı tefaòòürde olmayaraú, iètirÀfa mecbÿrum.

Yine tekrÀr iderim ki: LisÀnımızıñ kelimÀt-ı aṣliyyesi henüz tamÀmıyle øabù olunmadıàı gibi, bizce müstaèmel luàÀt-ı èArabìye ve FÀrsìye daòi lÀyıúıyla teèayyün itmediginden, vesÀéir böyle müşkilÀtdan ùolayı, şimdilik her cihetce mükemmel bir ÚÀmÿṣ-ı Türkì tertìbi pek müteèassir olmaàla, meydÀna úoydıàım bu eåeriñ daòi o derecede mükemmeliyyetini iddièÀ idemem; lakin her óÀlde lisÀnımız içün diger luàat kitÀblarına iótiyÀc bıraúmayacaú bir óÀl ve ṣÿretde olmasına fevúaél-èÀde saèy ve àayret olundıàından, aòlÀf ùarafından ikmÀli mümkin olabilecek bir esÀs yerini ùutabilecegi, ve lisÀnımızıñ taódìd ve taèyìnine ve taṣóìó-i àalaùÀtına daòi òidmet idecegi meémÿl-ı úavìmdir. Hele bu gibi mürÀcaèat kitÀblarında aranılacaú kelimeniñ úolaylıúla bulunup, maènÀsınıñ suhÿletle taèyìni içün elzem ve lÀ-büdd olan úÀèide ve uṣÿle rièÀyet òuṣÿṣunda, yirmi seneden beri luàat kitÀbları tertìbiyle tevaààulüm ve bu vechle fenn-i luàate iòtiṣÀṣım yardımıyla, bu eåeriñ úuṣÿrsuz oldıàını iddièÀ idebilirim. Bizde mütedÀvil luàat kitÀblarınıñ çoàunda óurÿf-ı hecÀ tertìbine lÀyıúıyla ve tamÀmıyle rièÀyet olunmadıúdan başúa, ekåeriyen kelimeler ilk óarfleriniñ óarekesine göre ṣıralanup, meåelÀ hemze-i meftÿóa ile başlayanlar ayrı ve hemze-i meksÿre ile bedé idenler ayrı dizilmiş, ve ke-õÀlik kÀf-ı FÀrsì kÀf-ı èArabìden ayrılmışdır; óÀlbuki óarekeler òaùùımızda yazılmadıàı gibi, kÀfıñ muòtelif telaffuôları daòi her vaúit işÀretle tefrìú olunmadıàından, ve insÀn maènÀsını bilmedigi kelimeniñ biéù-ùabiè óarekÀtını daòi bilemeyeceginden, nerede arayacaàını şaşırup, istifÀde idememesi ùabìèìdir. MaènÀları daòi ke-õÀlik birbirinden hìç bir işÀretle ayrılmaúsızın úarma úarışıú úonılup, òangileri müterÀdif ve òangileri muòtelif meèÀnìden oldıàı farú olunamaz.

İşbu «ÚÀmÿs-ı Türkì» de luàÀtıñ ilk óarflerinden ṣon óarflerine varıncaya úadar óurÿf-ı hecÀ tertìbine rièÀyet olundıàı óÀlde, óarekelere ve mevhÿm işÀrÀta rièÀyet olunmamışdır; ve maèa-hÀõÀ luàatların óarekÀt ve işÀrÀt-ı lÀzıma ile telaffuôları taèyìn olunup, ṣÿret-i úırÀéitlerinde şübhe ve tereddüde maóal bıraàılmamışdır. èArabì ve FÀrsìden meéòÿõ olan kelimeler tefrìú olundıàı gibi, her luàatıñ aúsÀm-ı kelimeniñ òangisinden oldıàı daòi maúùaèÀt-ı maòṣÿṣa ile gösterilmiş; ve gerek aṣıl Türkce gerek èArabì ve FÀrsì kelimeleriñ ṣÿret-i iştiúÀúı veya terkìbi şeró olunmuşdır. MeèÀnì-i muòtelife keåret-i istièmÀllerine göre raúamlarla ṣıralanup, èayn-ı maènÀyı tercüme ve ifÀde iden kelimeler fÀṣıla ( ,) ile, miåÀlleri (:) noútaùeyn ile ayrılmışdır. IṣùılÀóÀt-ı èilmiyye ve fenniyye ile luàatıñ maènÀsını degişdiren taèbìrÀt-ı maòṣÿṣa || işÀretiyle ayrıldıàı gibi, luàatıñ cinsi degişdiginde yaènì aúsÀm-ı kelimeniñ birinden digerine intiúÀli, meåelÀ isim iken ṣıfat olması, óÀlinde daòi = , ve kelime veyÀòÿd taèbìr ile maènÀsı arasında " işÀreti vażè olunmışdır.

Esma ve meṣÀdir-i èArabiyyeden elif-i memdÿde ile òitÀm bulanlardan lisÀnımızda Àòirlerindeki (ء) isúÀt olunup, meåelÀ (şuèarÀé) yerine (şuèarÀ) úullanılırsa da, maóżÀ esÀsen hemzeniñ mevcÿd oldıàı bilinmek, ve meåelÀ iżÀfet óÀlinde (şuèarÀ-yı èArab) dinilecek yerde, hemzeniñ iôhÀrıyla (şuèarÀ-i èArab) dimek daha faṣìó olacaàından, oña göre úullanılmaú içün, bu hemzeler yazılmışdır.  

            TÀ-i teénìåle òitÀm bulan esmÀ-i èArabiyye èArabìde dÀéimÀ yuvarlaú te (ة) ile yazılırsa da, Türkcede baèżıları he (ﻩ) ve baèżıları uzun te (ﺖ) ile úullanıldıàından, işbu úÀmÿsda bu ülfete rièÀyet olunmuşdır. BinÀları teèaddì içün olan meṣÀdir-i èArabiyye  «olmaú, olunmaú, idilmek» gibi efèÀl-i ièÀne-i Türkiyye ile terekküblerinde lÀzım ve muùÀvaèat binÀsına intiúÀl itdiklerinden, baèżı yeni luàat nüvìslerimiz bunları meåelÀ « ifhÀm = añlatmaú, añladılmaú » gibi her iki maènÀ ile tercüme itmegi èÀdet itmişlerse de, bu farú ṣırf Türkce fièl-i ièÀneden gelüp, maṣdar-ı èArabìniñ óadd-i õÀtında maènÀsı ne ise yine o, yaènì meåelÀ «keser = úırma» ve «inkisÀr = úırılma» oldıàından, biz bu úÀéide-i esÀsiyyeye rièÀyet idüp, nÀfile yere taùvìl-i meúÀl ve teşvìş-i eõhÀndan tevakkì eyledik.

            Esma-i èArabiyyeniñ Türkcede müstaèmel olan cemè-i mükesserlerini ṣıralarında derc itdikse de, meèÀnì ve tafṣìlÀtını müfredleri mÀddelerine taèlìú idüp, yalñız ayrıca meèÀnì-i maòṣÿṣaya gelenleri ve müfredsiz úullanılanları kendi ṣıralarında beyÀn idiyoruz, lisÀnımızda müstaèmel olan FÀrsì ve èArabì teåniyeleri ve ṣıfatlarıñ müéenneålerini daòi müfred ve müõekkerleri ṣırasında õikr idiyoruz.

            IṣùılÀóÀt-ı fenniyyeye gelince: Maèlÿmdır ki her fenniñ ıṣùılÀóÀt-ı maòṣÿṣasını cÀmiè ayrıca cesìm ve baèżen mücellidÀtdan mürekkeb úÀmÿs-ı òuṣÿṣìsi vardır. Bu óÀlde kÀffe-i fünÿnuñ ıṣùılÀóÀtını bu kitÀba cemè itmek muóÀldir. Ancak her bir fenniñ ıṣùılÀóÀtından bir ùÀúımı èumÿmca maèlÿm ve müstaèmel, ve bir ùÀúımları da yalñız o fenniñ müntesibìn ve müteòaṣṣıṣìnine maòṣÿṣ ve münóaṣırdır. Birinci şıúdan olan ıṣùılÀóÀt bu kitÀba derc olunup, ikinci şıúdan olanlarından biéù-ùabiè ṣarf-ı naôar olunmışdır.

            El-óÀṣıl, lisÀnımızıñ şimdiki óÀline göre, ve bu günki günde mümkin olabilecek derecede, mükemmel bir luàat kitÀbı olmasına saèy ve àayret olunmışdır.

            Neşri òuṣÿṣuna gelince: bunı daòi «ÚÀmÿs-ı èArabì» gibi kendi óesÀbıma çıúarmaàa úarÀr virerek, o ṣÿretle ièlÀn itdikden, ve bir iki cüzéini tabè itdirdikden ṣoñra, zamÀnımızda neşriyÀt-ı nÀfièa ile teraúúì ve teèammüm-i maèÀrife ciddi òidmetler ìfÀsına muvaffaúiyyeti cümleniñ maèlÿmı olan «İúdÀm» gazetesi ṣÀóibi Cevdet Beg Efendi bu kitÀbıñ daòi neşrini der-èuhde itmege ùÀlib olmaàla, õÀten muóarrirlikle nÀşirligi cemè itmek biri maènevì ve digeri mÀddì iki aàır yüküñ altına girmek oldıàını bildigim óÀlde, bu külfete nÀ-çÀr úatlanmış oldıàımdan, ve müşÀrü’n-ileyhiñ bunı daòi sürèat ve intiôÀm ve mükemmeliyyet-i maùlÿba ile neşre muvaffaú olacaàını òidemÀt-ı sÀbıúası delÀletiyle bildigimden, aleél-óuṣÿṣ memleketimizde ùÀúat-ı fersÀ olan neşri àÀéilesinden úurtulmaú, ve hem de devÀm-ı neşriyle ikmÀlini taót-ı teémìnde bulundırmaú mülÀóaôasıyla, teklìf-i vÀkıèını hemÀn úabÿl ile, neşri vaôìfesini kendilerine terk eyledim.

Eren Köy 20 RamażÀn 1317

Ş. SÀmì

              

              

Kamus-ı Türki İfade-i Meram Mukaddime Türkçeye Aktarım

ÖNSÖZ

(Maksadın İfadesi)

Sözlük, bir dilin hazinesi hükmündedir. Dil, kelimelerin birleşmesiyle meydana gelmiş olup bu kelimeler de her dilin kendine özgü birtakım kurallarına uygun olarak çekimlenip birleştirilerek insanın niyetini ve isteğini ifade etmesini sağlarlar.

Dünyada, dilinin bütün kelimelerini bilen veya hafızasında tutan insan hayal edilemeyeceği gibi dilini, tamamıyla kurallara uygun şekilde konuşan insan sayısı da çok azdır. Bu durum, her dilin, sahip olduğu kelimelerden bazılarını geçen zaman içinde unutulmuşluk çölünde bırakarak kaybetmesine, kendine has kurallarının değiştirilerek konuşulmasına, düzgün ve doğru kullanılmaktan mahrum kalmasına, geniş ve anlaşılır bir dil iken dar ve kusurlu bir dile haline gelmesine neden olur.

Dilleri bu gerilemeden ancak edebiyat korur; edebiyatın yani edebiyatçıların bu konuda yapacakları hizmetin ilk adımı, dilin mükemmel olmasını sağlayan sözcüklerini ve doğru konuşulmasına vesile olan kurallarını muhafaza altına almaktan ibarettir. Bu iki seçeneğin birincisi, dilin tüm kelimelerini kapsayan mükemmel bir sözlük, ikincisi, cümle ve şekil bilgisine ait kuralları toplayan bir dil bilgisi kitabı hazırlamakla mümkün olabilir.

Bunun içindir ki; her dilin, yazıya ve edebiyata uygun hale getirilmesi için öncelikle kelimelerinin toplandığı bir sözlük ve kurallarının koruma altına alındığı bir dil bilgisi kitabı oluşturulması eskiden beri genel bir kanun hükmünde olup, Avrupalılar, dünyanın en ücra yerlerinde yaşayan, medeniyetten uzak kavimlerin dahi dillerini öğrenmek için o dillerin, sözlük ve dil bilgisi kitaplarını yazmakla işe başlarlar.

Kelimeleri ve kuralları tespit edilip kayıt altına alınmamış bir lisan, hiçbir zaman edebi diller arasında sayılma iddiasında olamaz. Çünkü, bu iki kitap edebiyatın temelini oluşturur. Edebiyat binası ancak bu iki kitap üzerine kurulabilir, lisanın gerilemesine karşı bu iki kitap set görevi görecektir. Kusursuz bir sözlüğe sahip olmayan bir dil, doğal zenginliği olan sözcüklerini günden güne kaybederek, kendi kelime varlığı ile bir şey ifade edemeyecek derecede daralır. Düzgün bir dilbilgisi kitabına sahip olmayan dil, doğru konuşmayı sağlayamaz, gittikçe daha yanlış konuşulur ve sonunda tamamen kusurlu bir dil halini alır.

Bundan dolayı, dilini, geniş ve anlaşılır bir edebiyat dili haline çevirmek ve bu şekilde muhafaza etmek isteyen bir ulusun, dilinin kusursuz bir sözlüğünü ve dil bilgisi kitabını edinmeye çalışması ve bunun için gayret göstermesi gerekir.

Bu gerçek herkes tarafından kabul edildiği ve tüm medeni ülkelerin bu noktadan başladıkları bilindiği halde, bin seneden beri yazılı ve edebi dile sahip olan biz Türkler, bu süre zarfında ne dilimizin kelimelerini toplayıp kusursuz bir sözlük  ne de kurallarını hakkıyla koruma altına alan düzgün bir dil bilgisi kitabı yapmışız. Bu kusurumuz ve ihmalimizin sonucu olarak, aslında oldukça geniş ve zengin bir dil olan Türkçe'miz, birçok kelimesini kaybedip bir şey ifade edemeyecek derecede daralmış, kelimelerinin kökeni ve hangi kökten türetildiği belli olmayacak şekilde halkın söyleyişine tabi olan hatalı bir dil halini almıştır.

Türkçenin, Asya'nın kuzey kısmında konuşulan Turan dilleri ailesine ait olduğu, halen o geniş coğrafyada konuşulduğu, Türkçenin bir kolunun da batıya doğru yayıldığı,  Avrupa ve Asya'yı birbirine bağlayan büyük ve güzel iki yarımada olan Anadolu ve Rumeli’de konuşulduğu bilinmektedir.

İşte, Çağatayca yanlış ismine karşılık, Osmanlıca diye bilinen ve Batı Türkçesi adıyla Doğu Türkçesinden ayrılması daha uygun olan Türkçe'miz, Kuzey ve Orta Asya’ya oranla, konuşulduğu yerlerin ilerlemeye ve medenileşmeye uygun doğası ve konumu sebebiyle, söyleyiş ve ifadede pek çok incelik ve güzellik kazanmış olsa da Arapça ve Farsçadan, Rumca ve İtalyanca gibi yabancı dillerden aldığı kelimeler ve söz öbeklerine karşı, kendi kelimelerinden birçoğunu kullanmayı bırakmış ve kaybetmiş, bu lisanların ifade biçimine uyarak asıl söyleniş biçiminden bir dereceye kadar uzaklaşmıştır. Bununla birlikte, Doğu Türkçesi ile Batı Türkçesi arasındaki fark sanıldığı gibi İtalyanca ile Latince veya İspanyolca ile Fransızca arasındaki fark kadar, yani iki Türkçeden her birini diğerinden ayrı ve kendi başına bir dil kabul ettirecek derecede değildir. Bu fark, ancak Kuzey Almancası ile Güney Almancası veya Toskana İtalyancası ile Napolitan İtalyancası ya da Mısır Arapçası ile Mağrip Arapçası arasındaki fark kadardır ve Doğu Türkçesi ile Batı Türkçesi tek dildir, ikisi de Türkçedir.

Böyle olduğu halde, ayrılıklarının başlangıcından yani 7-8 asırdan beri Türkçenin bu iki kolunu konuşanlar arasında bağlantı ve ilişki kesilip, iki taraf edebiyatçılarının dahi yaklaşmak ve birleşmek yerine uzaklaşmaya çalışmaları, imla, yazı ve ifadede her iki tarafın ayrı yol ve yöntem kullanarak birbirlerinden büsbütün habersiz olmaları, kısacası sekiz yüz yıllık ihmal, kayıtsızlık ve cahillik, dilimizin bu iki kolunun, ilk anda iki ayrı dil şeklinde görünmesine neden olmuştur. Bu şubelerin ikisi de tam anlamıyla incelenip araştırıldığında, gerçekte öyle olmadığı halde öyleymiş gibi kabul edilen ve doğal olmayan imla farkı ortadan kaldırılınca ikisinin de aynı dil olduğu ortaya çıkar.

Bu iki şubeden hangisi ayrıldıkları zamandan beri daha fazla değişmiş ve hangisi gerçek halinde kalmıştır? Burası incelendiğinde açıkça görülür ki; Doğu Türkçesi eski halinde kalmış, Batı Türkçemiz ise asırdan asra birçok değişime uğrayarak sonunda şimdiki halini almıştır.

O halde; sırf bizim tarafa ait olan bu değişime ilerleme mi yoksa gerileme mi diyeceğiz, asıl mesele budur. Bu soruya verilecek cevap ne tam olarak olumlu ne de tam olarak olumsuzdur. Bu değişimde dilimiz bir taraftan ilerlemiş, bir taraftan gerilemiştir. Gerek söyleyişte gerekse ifade tarzında kazandığı incelik, Arapça, Farsça ve diğer dillerden aldığı sayısız sözcükle kazanmış olduğu genişlik şüphesiz bir ilerlemedir. Ancak Turan ailesine mensup dillerin temel kuralı olan ünlü uyumunu bir dereceye kadar kaybederek  bu kurala hiç uymayan kelimeler ve söz öbekleri edinmesi, saf Türkçe olan binlerce kelimeyi unutma köşesinde bırakarak diğer dillere muhtaç olması ile adeta bir “dil türlüsü” haline gelmesi de bir gerilemedir.  

Kısaca Doğu Türkçesi konuşma ve ifadede biraz daha kaba, bizim Batı Türkçemiz ise çok daha incedir diyebiliriz. Fakat kural ve esas olarak Doğu Türkçesi doğru, bizimki ise yanlıştır. Arapça ve Farsça ile yabancı dillerden aldığı kelimeler ve terimler sayesinde bizim Batı Türkçemiz daha genişse de sadece Türkçe kelime ve söz öbekleri karşılaştırıldığında Çağatayca çok daha zengindir.

Türkçenin bu iki kolunu en ince ayrıntısına kadar incelediğimizde şu gerçeklerden haberdar oluruz:

İlk olarak, ikisinin de şekil bilgisi ve cümle bilgisine ait kuralları esas olarak aynı olup aralarındaki fark, bunların ayrı ayrı iki dil kabul edilmesine neden olacak derecede değildir.

İkinci olarak, imla ve söyleyiş tarzındaki fark ortadan kaldırıldığında içerdikleri kelimelerin, üçte ikisinden fazlası ikisi arasında ortaktır ki bu da aynı dil olduklarını gösterir.

Üçüncü olarak, Çağataycada birçok saf Türkçe kelime buluyoruz. İstanbul’da, bugün bu kelimeler kullanılmasa da bunların hepsi bilinmeyen kelimeler olmayıp bazıları yakın zamana kadar kullanılıyordu. Bu kelimelerin bir kısmı, eski şairlerimiz ve edebiyatçılarımızın eserlerinde bulundukları için edebi dilimize aittir, bir kısmı da bugün Anadolu’da halen kullanılmakta olup sadece bazıları Osmanlılar tarafından hiç kullanılmayarak Çağataycaya özgü kalmıştır. Bunlardan bazılarının Türkçede eş anlamlıları olduğu halde, biz, onların yerine Arapça ve Farsçadan veya yabancı dillerden ödünç aldığımız kelimeleri kullanıyoruz. Bunların yabancılığı, Çağataycadakilerin Türkçeliği ispatlanmış olduğundan, bunlara Çağatayca demek yanlış olur. Bunlar saf ve arı Türkçe kelimelerdir ki bizde ihmal edilip unutulduğu halde Doğu'daki hemcinslerimiz tarafından, yani Türkçenin ortaya çıkmasına beşiklik eden ve ana yurdu olan Türkistan’da korunmuştur. Bu kelimelerin, bizde de kullanım yerlerine konularak canlandırılmasıyla dilimizin bir kat daha genişlik kazanması ve başka dillere muhtaç olmayacak duruma gelmesi, milli şeref ve haysiyet sahibi olan herkesin arzu edeceği bir şeydir.

Dördüncü olarak, bizim Batı Türkçe'mizde, Doğudaki hemcinslerimizin anlamadıkları pek çok kelime vardır, bunların çoğu yabancı dillerden ödünç alınmış olup bazıları da konuşmada kullanılan uydurulmuş kelimelerdir.

Yukarıda da söylediğimiz gibi, dilimizin tüm kelimelerini toplayan mükemmel bir sözlük ve kurallarını tespit edip kayıt altına alan dil bilgisi kitabının olmaması, dilimizin birçok kısma ayrılmasına ve farklılaşmasına neden olmuştur.

En garibi şurası ki; içermiş olduğu kelimelerin yüzde sekseni dilimizde asla kullanılmayan ve kullanılmasına da ihtiyaç duyulmayan sözlüklere “Osmanlıca Sözlük” ismi verilmiş, saf Türkçe kelimelerin tespiti ve bu kelimelerin açıklanması ise “bilinen bir şeyi tekrarlama” şeklinde kabul edilerek gereksiz ve faydasız kabul edilmiştir. Bu fikre sahip olanlara: Aynı dile sahip olan topluluklar, kendi dillerinin kelimelerini koruyup, anlamını açıklamaya mecbur olmasaydı, Arapçadan Arapçaya tefsir edilmiş sözlükler, Sıhah’lar, Lu’abler,  Lisanü’l-Araplar, Muhitü’l-Muhitler, Farsçadan Farsçaya Burhan’lar, Ferheng’ler, Fransızcadan Faransızcaya Becerelle’ler, Lourese’ler, Littre’ler meydana gelmezdi, diyebiliriz. Her dilin, en ayrıntılı ve kusursuz sözlüğü, yine o dilde ve o dili konuşanlar tarafından hazırlandığı halde, biz, neden bütün alemden farklı olarak dilimizin sözlük ihtiyacına kayıtsız kalalım?

Ancak, sonunda bu gerçek anlaşılıp dilimizin kusursuz bir sözlüğe olan ihtiyacı fark edilmiş, ülkemizde eğitim ilimleri ilerlemeye ve yaygınlaşmaya başladıkça iyi eğitim almış vatan evlatları, dilimizin bu ihtiyacını karşılamayı arzu etmeye başlamışlardır. Bir dilin sözlüğü, o dilde kullanılan kelimelerin tümünü bir araya getirmeli ve o dilde kullanılmayan kelimelerden arındırılmış olmalıdır. O halde, dilimizde kullanılmakta olan ve kullanılmayan Arapça ve Farsça kelimeleri bir araya getirip hakiki Türkçe kelimelere yer vermeyen sözlükler dilimizin malı olmadığı gibi sadece Türkçe kelimeleri içeren, bizim tarafımızdan kullanılan Arapça ve Farsça kelimeler ile çeşitli terimleri içermeyen kitaplara da dilimizin kusursuz sözlüğü gözüyle bakılamaz. “Aynı özelliği taşıyanların hepsini içine alan, taşımayanları dışarıda bırakan” tarifi her konuda olduğu gibi bu konuda da kanun ve kurallara uygun şekilde hareket edilmesini gerektirir. Dilimiz için hazırlanacak olan sözlük, aslen Türkçe olan kelimeleri içerdiği gibi diğer dillerden alınmış kelimeler ve terimleri de bir araya getirmeli ve dilimizde kullanılmayan kelimelerden arındırılmış olmalıdır.

Bugün, böyle kusursuz bir sözlüğe olan ihtiyacımız herkesçe kabul edilmektedir ve dilimizin şimdiye kadar böyle bir kitabtan mahrum kalmasının ne derece üzüntü verici olduğu ortadadır. Ancak buna duyulan ihtiyaç ne kadar fazla ise bir araya getirilmesi ve hazırlanması da bir o kadar  zordur ve bunun için zahmetli bir çalışma ve çaba gerekir.

Ömrümün on iki senelik bir kısmını kapsayan Kamusu’l-Alam’ı bitirdiğimde, eğitim isteklisi saygıdeğer kişiler, dilimizin eksiksiz bir sözlüğünü hazırlama isteğimi, sözlü ve yazılı olarak hatırlatmışlardır. Her ne kadar Kamusu’l-Alam’a devam olarak, sözü edilen kitabın bitiminden önce Kamus-ı Arabi’ye (Arapça Sözlük) başlamış olsam da, olabildiğince eksiksiz hazırlanmış bir Kamus-ı Türki’ye olan ihtiyacımızın Kamus-ı Arabi’ye olan ihtiyacımızdan daha genel ve önemli bir ihtiyaç olmasından dolayı, Kamus-ı Arabi’ye devam etmeme rağmen geri çevrilmesi mümkün olmayan ısrarlara uymayı milli görev saydım.

Zaten böyle bir “Kamus-ı Türki”nin yazılması eskiden beri benim amacım olduğu halde düzenleme hususunda yaşayacağımı tahmin ettiğim zorluklar, cesaretime engel olmuştu.  Naçizane fikrimce, Türkçe bir sözlüğün eksiksiz olabilmesi için aslen Türkçe olan kelimelerin tümünü kapsaması gerekir. Halbuki, dilimizin kelimelerini toplama ve tespit ederek kayıt altına alma hususunda, şimdiye kadar çok az çalışma yapılmıştır ve her kavim ve toplumda sözlükçülerin isimleri ve tercümeleri, ciltli kitaplar halinde olduğu halde, bizde, bu ilimle meşgul olmayı kimse düşünmeyip dilimizin kelimeleri koruma altına alınmadığından, böyle bir eserin mükemmel olabilmesi için Türkçede yazılmış bütün eserlerin etraflıca araştırılıp örnek alınmasıyla yetinilmeyerek bu lisanın konuşulduğu memleketlerin hepsine uzun süren seyahatler yapılması, dillerini iyi bilen çeşitli halk sınıfları ile konuşularak en nadir kullanılanlarına varıncaya kadar tüm kelimelerin tespit edilmesi ve kayıt altına alınması gerekir. Bu ise bir insanın tüm ömrünü buna sarf etmesine bağlı olup ilk anda o kadar kusursuz olmasa da birbirini takip edecek sözlükçülerin gayretleri ve çalışmaları ile zaman içinde olgunlaşıp mükemmel hale gelebilir. 

Bu düşünce, Türkçe bir sözlük düzenlemeye teşebbüs etmeme önceden beri engel olmakta iken bu kez, ortaya çıkan ısrarlara karşı duramayarak “hepsi anlaşılmıyor diye bütünü terk edilmez” kutsal sözüne uygun olarak “öncekiler sonrakilere ne bıraktı ki” sözü gereğince bundan sonra sözlük bilimi ile meşgul olacak geleceğin edebiyatçıları tarafından eksik ve kusurlarının tamamlanması ümidiyle, elden geldiğince mükemmel olacak şekilde, Allah'ın izniyle ve yardımıyla  Kamus-ı Türki’yi düzenlemeye başladım.

Bizde, ihmal edilip unutulan ve Şark Türkçesinde kullanılmakta olan saf Türkçe kelimelerin, özellikle; bunlardan gerekli ve değerli olanların bir araya getirilmesine, bu vesile ile bizim Türkçeye dahil edilerek yeniden canlandırılmasına ve genelin kullanımına sunulmasına hizmet etmek  başlıca emelim iken soyut bir düşünce olan aynı kavme ve cinse ait olma fikrini takdir edip gerekli gören ve bunları, gösterişli Arapça ve Farsça söyleyişlere tercih edecek kişilerin, henüz az sayıda olması ve çoğunluğun bu fikre muhalif olması, bu hizmetten kendimi kısmen mahrum bırakmama neden olmuştur.

Bununla birlikte, bu sözlüğün, aslen Türkçe olan kelimelerin alışılmış olanları, önceki ve şimdiki edebiyatçılar tarafından kullanılanları, kendileri kullanılmayan ancak türevleri kullanılan esas Türkçe kelimeler ile terk edildiği için kullanılmayan ancak yeniden canlandırılması gerekli olan kelimeler ile dilimizde kullanılan Arapça, Farsça ve diğer yabancı dillere ait kelime ve terimlerin tümünü kapsamasına elden geldiğince gayret edilmiş ve bunun için çalışılmıştır. Sözlükte yer alan kelimelerin çoğunun, ne gibi söz öbeklerinde kullanıldığı, kullanımlarının gerekli ve gereksiz olduğu yerler ile her kelimenin sahip olduğu çeşitli anlamlar özel işaretlerle ayrılarak lüzum görüldüğünde örneklerle açıklanmıştır.

Dilimizin zor meselelerinden birisi de Arapçadan alınmış kelimelerin, her zaman Arapça sözlükteki anlamını korumayıp çoğu zaman farklı anlamda kullanılmasıdır. Arapçada “deve”ye, çöl ve çadıra ait çeşitli anlamlarından vazgeçerek Arapçaya ait orijinal anlamlarından, yalnız bize gerekli olan bir ya da ikisini koruyanlara söyleyecek bir şey yoksa da dilimizde kullanılan Arapça kelimelerin bir kısmı, Arapçada hiç sahip olmadıkları anlam ile kullanılıyor ya da Arapçada hiç duyulmamış şekilde çekimleniyor. Örneğin; “ihsas, ihtisas, istimzac, müderrir” gibi kelimeler bu türdendir. Şimdi kelime ve anlam olarak Arapça olmayan ve hiçbir Arapça sözlükte bulunmayan bu kelimelere “Arapçaya ait kelimeler” ismini verebilecek miyiz? Bazı kişiler böyle kelimelere “uydurulmuş kelimeler” ismini vermek istiyorlar; ama bilindiği gibi uydurulmuş kelime, o kelimenin ait olduğu dille konuşan halk arasında doğan ve meydana gelen kelimeye denir.  Yoksa o lisanın yabancısı olanlar tarafından icat edilenlerine “yanlış” demekten başka bir sıfat yakışmaz. Biz, uydurulmuş Türkçe sözcükler oluşturabiliriz; ama Arapça kelime oluşturmaya hiç bir hakkımız ve yetkimiz yoktur. Bundan dolayı; naçizane fikrime göre, bu tür kelimelerin halk arasında kullanılanlarına, Arapçadan kusurlu bir şekilde alınmış Türkçe sözcük gözüyle bakmalıyız, edebiyata ve soyut fen bilimlerine ait olanlarını ise düzeltmeli ya da asılları ile değiştirmeli, yanlış kullanmamalıyız. Bu sözlükte, bu tarz kelimeler geçtiğinde ve yorumlandığında bu şekilde gerekli açıklamalar yapılmış, yanlış olanlar düzeltilmiş ve değişim şekilleri de hatırlatılmıştır.

Sözlükçülükte mahir olanların bildiği gibi bu tarz kitaplarda, içeriklerinin genişliği ve bolluğu yeterli olmayıp düzenin güzelliği ve  kullanılan usul ve yöntemlerin önemi de çok fazladır. Örneğin; Arapçada Firuzabadi’nin sözlüğü ve bunun açıklaması olan “Tacü’l-Arus” ile “Lisanü’l-Arab” ve sadece Türkçe kelimeler için merhum Vefik Paşa’nın “Lehçe-i Osmani”si sözlük ilminde önemli yere sahip olan kitaplardır. Ancak, bu kitaplar, kendisine müracaat sahiplerinin hepsinin değil, belki de yalnız sözlük hazırlamak isteyen sözlükçülerin işine yarayabilecek bir usul ve düzene sahiptirler. Kelimeler kolay bulanabilecek şekilde sıralanmadıkları gibi, manaları birbirinden ayrılmamış, uygun şekilde yorumlanıp örneklerle açıklanmamış,  hepsi birden ve karmakarışık şekilde yer almıştır. Bu kitaplardan ancak yüksek bilgi ve uzmanlık sahibi olanlar, birbir zorluk ve zahmetle faydalanabilirler. Bundan başka, dilimizin aslen Türkçe olan kelimelerini toplayan, Arapça ve Farsçadan alınmış kelimeler ile alışılmış ve kullanılmakta olan terimleri içine almayan bir sözlük, örnek olarak İngilizcenin Fransızcadan geçici olarak aldığı kelimeleri, yani bu dilin kelimelerinin yarısını içine almayan bir sözlüğe benzer ki böyle bir kitap düzenlemeyi hiçbir İngiliz düşünmemiştir. “Kamus-ı Türki” ne dilimizin tamamlayıcı unsurları olan bu gibi kelimelerden ve terimlerden mahrum olmalı ne de “Lugat-ı Osmaniyye” ismiyle yayımlanan, nice büyük kitaplarımız gibi Türkçede değil Arapça ve Farsçada dahi ender kullanılan, işitilmemiş Farsça ve Arapça kelimeler ile dolu olmalıdır.

Bizce bu kitabın, “Kamus-ı Türki” ismiyle adlandırılmasına, dilimizde kullanılmakta olan Arapçaya ve Farsçaya ait kelimeleri içerdiği halde, belki itiraz edenler olabilir, fakat bizim dilimiz Türkçedir. Bu lisana başka bir isim düşünmek anlamsızdır. Dilimizde kullanılan kelimelerin hepsi, hangi dilden alınmış olursa olsun, gerçekten kullanılıyor olması ve herkes tarafından biliniyor olması şartı ile Türkçeye aittir.

Dilimize ait olan, farklı dillere çevrilmiş ne kadar sözlük varsa, hepsine başvurulduğu halde, içlerinde dilimizin şimdiki durumuna ve gerçek ihtiyacına cevap veren ve Türkçenin sözlüğü diye anılmaya hakkıyla layık olan, bundan on iki sene önce, acizane Türkçeden Fransızcaya olmak üzere düzenlemiş olduğum sözlüğü uygun bulduğumu da övünme amacı gütmeden itiraf etmek zorundayım.

Yine tekrar ederim ki, dilimizin, gerçek Türkçe kelimeleri tam anlamıyla tespit edilip kayıt altına alınmadığı gibi bizce  kullanılmakta olan Arapça ve Farsça kelimeler de uygun şekilde meydana çıkarılmadığından ve benzeri zorluklardan dolayı, şimdilik her açıdan mükemmel bir Türkçe sözlüğün düzenlenmesi çok zor olduğu için ortaya çıkardığım bu eserin de o derece kusursuz olduğunu iddia edemem. Lakin dilimizin, başka bir sözlüğe ihtiyaç duymasına engel olacak şekilde hazırlanması için olağanüstü gayret gösterildiği için bir temel yerini alacağı ve eksik yönlerinin gelecek nesiller tarafından tamamlanabileceği, lisanımızın hudutlarının belirlenmesine ve yanlışlarının düzeltilmesine hizmet edeceği kuvvetli beklentidir. Bu tür başvuru kitaplarında, aranan kelimelerin kolay bulunması ve anlamının kolaylıkla anlaşılması için gerekli kural ve kaideye riayet hususunda, yirmi seneden beri sözlük hazırlamam ve sözlük ilmi ile ilgili bilgi ve tecrübeye sahip olmam nedeniyle, bu kitabın kusursuz olduğunu söyleyebilirim. Bizde kullanılmakta olan sözlüklerin çoğunda alfabe sırasına gerektiği gibi ve tam olarak uyulmadığından, kelimeler çoğunlukla ilk harflerinin harekesine (işaretine) göre sıralanmıştır. Örneğin; üstünlü harf ile başlayanlar ayrı, kesreli harf ile başlayanlar ayrı dizilmiş ve böylece Farsça kef (k) Arapça kaf (ú)’dan ayrılmıştır. Oysa bu işaretler (harekeler), yazıda gösterilmediği gibi kaf’ın farklı okunuş biçimleri de her zaman işaretle ayrılmadığından, insan elbette anlamını bilmediği bir kelimenin işaretlerini de bilemeyeceğinden, bu kelimeleri nerede arayacağını şaşırması ve sözlükten faydalanamaması doğaldır. Yine anlamları da birbirinden hiçbir işaretle ayrılmaksızın karmakarışık konulduğundan, hangilerinin eşanlamlı ve hangilerinin farklı anlamlı olduğu da anlaşılamaz.

Bu “Kamus-ı Türki”de kelimelerin ilk harflerinden son harflerine kadar alfabe sırasına uyulduğu halde harekelere ve işaretlere uyulmamıştır. Bununla birlikte kelimelerin gerekli harekeler ve işaretlerle telaffuzları ayrılmış, okunuşlarında şüphe ve tereddüde yer bırakılmamıştır. Arapça ve Farsçadan alınmış olan kelimeler farklı tutulduğu gibi her kelimenin hangi sözcük türünden olduğu da özel kısaltmalarla gösterilmiş, gerek aslen Türkçe olan gerekse Arapça ve Farsça kelimelerin türetilme şekli ve terkibi açıklanmıştır. Farklı anlamları, kullanımlarına göre rakamlarla sıralanıp aynı anlama gelen kelimeler virgül (,) ile benzerleri de iki nokta (:) ile ayrılmıştır. İlmi ve fenni terimler ile kelimenin manasını değiştiren özel ifadeler || işareti ile ayrıldığı gibi kelimenin türü değiştiğinde yani kelimenin bir türden diğerine geçmesi halinde; örneğin isim iken sıfat olması durumunda  = işareti,  kelime veya tabirle anlamı arasına da  “ işareti konulmuştur.

Arapçaya ait olan isimler ve mastarlardan uzun elif (À) ile bitenlerin sonlarında bulunan hemze (ء) dilimizde düşürülüp örneğin; şuèarÀé yerine şuèarÀ kullanılmaktadır. Esas olarak hemzenin mevcut olduğunun bilinmesi ve tamlamalarda “şuèarÀ-yı Arab” demek yerine hemzenin ortaya çıkmasıyla “şuèarÀ-i Arab” demek daha güzel olduğundan buna uygun şekilde kullanılması için bu hemzeler yazılmıştır.

Dişilik te’si ile son bulan Arapçaya ait isimler, Arapçada daima yuvarlak t (ة) ile yazılsa da Türkçede bazıları güzel h (ﻩ) ile bazıları uzun t ile (ﺖ) yazıldığından, bu sözlükte bu alışkanlığa uyulmuştur. Çatıları geçişli yapmak için kullanılan Arapça mastarlar “olmak, olunmak, edilmek” gibi Türkçe yardımcı fiillerle birleşimlerinde gereklilik ve dönüşlülük çatısına geçtiklerinden, bazı yeni sözlükçüler bunları: “ifham: anlatmak, anlatılmak” şeklinde her iki anlam ile çevirmeyi adet etmişlerse de bu fark sırf Türkçe yardımcı fiilden kaynaklı olup Arapça mastarın kendi anlamı değişmediği için yani; “keser: kırma” ve “inkisar: kırılma” olduğundan, biz bu esas kurallara uyarak boş yere sözü uzatmak ve zihinleri karıştırmaktan uzak durduk.

Türkçede kullanılmakta olan Arapça isimlerin düzensiz çoğullarına kendi sıralarında yer versek de manalarını ve açıklamalarını tekilleri maddelerine bağlayarak özel anlama gelenleri ve tekili kullanılmayanları kendi sıralarında ayrıca açıkladık. Dilimizde kullanılmakta olan Farsça ve Arapça ikil kelimeler ile sıfatların çoğullarını da eril ve dişilleri sırasında ele aldık.

Bilimsel terimlere gelince: Şüphesiz ki, her fennin terimlerini bir araya toplayan, geniş ve büyük, ciltler halinde birleştirilmiş özel bir sözlüğü vardır. Bu durumda bilim terimlerinin tümünü bu kitapta toplamak imkansızdır. Bilimsel terimlerin bazıları herkesçe bilinir ve kullanılır, bazıları ise sadece o bilim dalını meslek edinmiş olanlara ve o bilim dalında uzmanlaşmış olanlara  mahsus ve özeldir. Birinci şıkta belirtilen terimler bu kitaba alınmış, ikinci kısma ait terimlerden doğal olarak vazgeçilmiştir.

Sözün kısası, dilimizin şimdiki haline göre ve mümkün olduğu kadar mükemmel bir sözlük olmasına gayret gösterilmiş ve çalışılmıştır.

Yayımlanması konusuna gelince: Bunu da “Kamus-ı Arabi” gibi kendim yapmaya karar vererek o şekilde ilan ettikten ve bir iki parçasını bastırdıktan sonra, günümüzde, faydalı eserleri ile eğitimin genele yayılmasına ve ilerlemesine katkı sağlayan, sunmuş olduğu hizmetlerin başarısı herkesçe bilinen “İkdam” gazetesi sahibi Cevdet Beyefendi, bu kitabın yayımını da üzerine almaya talip oldu. Zaten yazarlıkla yayımcılığı bir arada yapmak biri manevi diğeri maddi iki ağır yükün altına girmek demek olduğunu bildiğim halde bu zahmete çaresiz katlanmak zorunda olduğumdan, sözü edilen kişinin, bunu da hızlı, düzenli ve isteyerek yayımlamayı başaracağını, geçmişte yapmış olduğu hizmetler aracılığı ile bildiğimden, memleketimizde zor olması nedeniyle insanda kuvvet bırakmayan yayım sıkıntısından kurtulmak, hem de yayımın devamını sağlamak, eksikliklerin tamamlanmasını garanti altında bulundurmak düşüncesiyle yapmış olduğu teklifi hemen kabul ederek yayımı vazifesini kendilerine bıraktım.

Erenköy, 20 Ramazan 1317

Ş.Sami

Türkçeye aktaran: Nermin Güngör 

Olmuyor, Ne Yapsam Olmuyor

Bu ne karamsar başlık böyle diye düşünmüş olabilirsiniz. İnanın benim ruh halim, başlıktan daha karamsar. Günlerdir bir telaş içindeyim. Ne giysem, saçıma fön mü çektirsem, doğal mı bıraksam... Neden mi? Bunca yıldan sonra üniversite arkadaşlarımızla "büyük buluşma" adını verdiğimiz buluşmayı gerçekleştireceğiz. Ama benim derdim sadece saçlarım, kıyafetim... yani bu tür şeyler değil. Oldum olalı dış görünüme dikkat eden biri değilim. Çok nadir makyaj yaparım, oje kullanmam, kıyafetlerimde abartıdan hoşlanmam, takı gerektiği kadar o da beni yormayacak şekilde takarım. Neyse... 

Beni bunlardan çok üniversite eğitimimi yarım bırakmış olmak yaralıyor. Günlerdir bunu düşünüyorum... Kah "hayır gitmeyeceğim buluşmaya" diye kestirip atıyor, kah "o günün şartları okulu bırakmamı gerektirdi" diye düşünüp gitmeye karar veriyorum. Ne yalan söyleyeyim, içim kıpır kıpır, arkadaşları görmeyi çok istiyorum, ama kendimi de kötü hissetmek istemiyorum. 

Şimdi "geçmişe takılıp kalmak hastalıktır" diyenler de olabilir. Yok, insan, acısını halen hissettiği şeyleri unutamıyor, bu acıyı ve pişmanlığı hatırlatan şeyler var olduğu müddetçe unutması da mümkün görünmüyor. Bugün meslek sahibi, ayakları üzerinde durabilen, güçlü bir kadın olabilecekken, hayatımın çalındığını düşünüyorum, canım yanıyor, ve hayatımı çaldığını düşündüğüm oluşumlar sürdüğü müddetçe acım da katlanarak büyüyor. 

Buluşmaya daha çok var, ama ben şimdiden kendi iç hesaplaşmamı yapmaya başladım, eğer mutlu olacağıma inanırsam bu buluşmaya katılacağım, yok "ben orada daha çok acı çekeceğim" diye düşünürsem katılmayacağım. Keşke sihirli bir değneğim olsa ve bitiremediğim okuluma yeniden dönebilsem, okulumu bitirsem ve bugün yapmayı çok istediğim mesleğimi yapabilsem... Ama, hayat bize sihirli değneklerin sadece masallarda olduğunu öğretti... Bazen çok geç kalmış olabiliyoruz ne yazık ki... 

Aksesuar ve Soğutma Ürünleri Uğur Soğutma’da

                                                                                        
Bir derin dondurucuya sahip olduktan sonra, en basit işlemler için bile servis çağırmaktan sıkılmış olabilirsiniz. Sadece basit bir temizlik yapmak için dahi yetkili servislerin yardımına başvurma zorunluluğu, bir yerden sonra sıkıcı hale gelebiliyor. Yanlış anlamayın: Uğur Soğutma tarafından üretilmiş bir derin dondurucu kullanıyorum ve bugüne dek servis ile hiçbir sorun yaşamadım. Her zaman çağırdıktan en fazla birkaç saat sonra gelip, işlerini hızlı ve profesyonel bir şekilde tamamladılar. Ancak halen dezenfeksiyon ve genel temizlik gibi işlemleri kendim yapabilmek istiyorum.
Uğur Soğutma’nın yeni aksesuar ve soğutma ürünleri serisine bu nedenle bayıldım. “Uğur Pratik” adıyla satılan bu seri, hem derin dondurucular hem de buzdolapları için kullanabileceğiniz birbirinden faydalı ve kullanışlı ürünlerden oluşuyor. Derin dondurucunuzun ve diğer beyaz eşyalarınızın uzun ömürlü ve sağlıklı çalışmasını sağlayan Uğur Pratik serisi, beyaz eşyalarınızı en üst performans ile kullanmanız da olanak tanıyor. Ev ve ofis hayatını kolaylaştırmak için tasarlanmış Uğur Pratik serisi, sadece Uğur Soğutma markalı ürünler için değil: Diğer markaların derin dondurucu ve buzdolapları için de kullanılabiliyor. Derin dondurucu ve beyaz eşya modellerinin uzun ömürlü olmasını ve sağlıklı çalışmasını sağlayacak ürünlerden oluşan seri, günlük kullanımda karşılaşılan pek çok sorunun servis çağırmaya gerek kalmadan halledilebilmesini sağlıyor.
                                                                  
Hâlihazırda, Uğur Pratik serisinde kireç önleyici, sebil bardaklık, su sebili temizlik ve dezenfeksiyon, Uğur ikram seti, soğutucu ve dondurucu temizleyici, tel ve plastik sepet ürünleri yer alıyor. Bunların hepsi de kendi özel paketlerinde satılıyor ve nasıl kullanmanız gerektiği ya paket üzerinde, ya da paket içinde detaylı bir şekilde izah ediliyor. Uğur Pratik serisinde satışa sunulan ürünlerle, klima temizliğini dahi kendiniz yapabiliriniz. Hem ürünleri incelemek, hem de uygun fiyatlarla sipariş vermek için https://satis.ugur.com.tr/ adresini ziyaret etmenizi tavsiye ediyorum.
Bir boomads advertorial içeriğidir.

Ah, Keşke Gençliğime Geri Dönsem!

Yazımın başlığını okuyunca çok yaşlı olduğumu düşündünüz değil mi? Hayır, çok yaşlı değilim ama orta yaş denilen yaşlara doğru adım adım ilerliyorum :). 

Yazıma niye böyle bir başlık koyduğuma gelince gerçekten gençlik yıllarıma dönmek istiyorum. Tüm kalbimle üniversiteye ilk başladığım on yedi yaşıma dönebilmeyi istiyorum. Bizim zamanımızda liseler dört yıl değil üç yıldı.  Mezun olduğum liseden sonra sene kaybetmeden üniversiteye başlamıştım. Ah, ne güzel günlerdi. Hayali bile çok güzel. O yıllarda daha mı özgürdüm, daha mı güçlüydüm, yoksa daha mı cesurdum?

Evet, cesurdum... Gözümü daldan budaktan esirgemezdim. Adımlarımı atarken daha kolay karar verir, kendime daha çok güvenirdim. Bugün ise daha korkak ve kendine güveni azalmış bir yetişkin oldum. Şartlar mı? Yaşadığım sosyal çevre mi? Yoksa yapmak istediklerimi yapma konusunda başarısız olmak mı? Nedenini bilmiyorum ama bugün bir yetişkin olarak on yedi yaşımdaki kız çocuğundan eser yok bende. Hayatımla ilgili karar almaktan, aldığım kararları uygulamaya geçmekten aciz hissediyorum kendimi. Kelimenin tam anlamı ile korkuyorum. Ve bu korkuyu yenmek için ne zaman adım atsam daha fazla bahane üretiyor, korkumu körüklüyorum. 

Evet, özgürdüm. Tek kişiydim. Kimseye hesap vermek zorunda değildim. Hayatımı iki çocuğa adamamıştım. Bugün ise kendimi önemli karar alma arifesinde hissediyor, bu kararı uygulamada beni bağlayan iki çocuğu düşünüyor,  hayatımda önemli bir değişikliğe neden olacak bu kararımı uygulamaktan vazgeçmek zorunda kalıyorum. "Ah" diyorum sonra,  "ah keşke gençliğime geri dönsem..." 

Evet, güçlüydüm. Küçük, çelimsiz, dünyayı çok da iyi tanımayan bir genç kızdım ama on yedi yaşımda daha güçlüydüm. Bugün iki çocuk annesi bir yetişkin olarak güçsüz olduğumu hissediyorum ve bu güçsüzlüğümden utanıyorum. Hangi ara ban sunulan şartlara bu denli yenildim, hangi ara bu kadar güçsüzleştim ben?

İyi ki blog sayfam var. Biraz dertleşmiş oldum. İçimi kemirip giden şeyleri paylaşmasam delirecektim. Ne demiş Sait Faik: 

"Yazmasam deli olacaktım.". Ben de bugün yazmasam deli olacaktım. 

Sevgiyle kalın.