Yalnızlığa Mahkumuz

"Yalnızlığım benim, pasaklı kontesim..." Evet, yalnızlığım ile baş başa geçirdiğim şu günlerde, sevgili Fidan'ın sayfasında yer alan "Küçük Bir Dokunuş" başlıklı yazısını okudum. Sevgili Fidan'a, kendi içine kapandığı, adeta bir zırh kuşandığı günlerde ben de mesaj attım, ancak mesajlarıma cevap alamadım. Sebeplerini çok iyi bildiğim için ona hiç kırılmadım. Çünkü benim için çok değerli bir insan. 

İnsanları tanıyan, insanların ne kadar ikiyüzlü ve bencil yaratıklar olduğunu çok iyi bilen bir insan. Kendisinin hem sosyal medyadan hem de Blogger'dan takipçisiyim. Ne yalan söyleyeyim duygularımızda, kırgınlıklarımızda ve yaşanmışlıklarımızda ortak bir payda olduğunu düşünüyorum. 

Şimdi buradan küçük bir mesaj daha göndermek istiyorum sana Fidan'cığım: 

Daha önce defalarca tekrarladım, burada yine tekrarlıyorum; sen gerçekten çok özel bir insansın. Sen sevilmeyi hak eden, benim için çok değerli bir insansın. Zaman zaman (ki bu zamanlar çok fazla) sende kendimi buluyorum. Bazen düşüncelerin düşüncelerimle öyle örtüşüyor ki içimden bunu ancak benim gibi düşünen birisi yazabilir diyorum. 

Hayat, hepimizi farklı şekillerde sınıyor sevgili Fidan. Bazen hayattan beklediklerimizi bulamıyoruz, verdiklerimizin karşılığını alamıyoruz, hiçbir şey istediğimiz gibi gitmiyor, istediğimiz gibi olmuyor. Seninle daha önce telefonda konuşma ve sosyal medyada görüşme fırsatı bulmuş bir kişi olarak şunu söylemek istiyorum: Nasıl istiyorsan, kendini nasıl rahat, mutlu ve iç huzura kavuşmuş hissediyorsan öyle davran. 

Bazen mutluluk çok uzakmış gibi görünüyor (tecrübeyle sabittir!), yazmak seni mutlu ediyorsa yaz, okumak seni huzurlu hissettiriyorsa oku, "mış" gibi davranmak zorunda değilsin, senin için güzel olan, seni iyi hissettiren ne ise öyle yaşa. Zorunda hissetme. Ama, şunu unutma; Benim için çok değerlisin. Seni seviyorum. Sevgilerimle...