Bencilliğinizden Kurtulun

Oscar Wilde: "İnsanın istediği şeyleri yaşaması değil, başkalarını kendi isteklerimiz doğrultusunda yaşamaya zorlamaktır." diye tanımlar bencilliği...

Ne kadar kabul etmesek de, biz insanların doğasında biraz bencillik var. Dediklerimizin itirazsız yapılmasını isteriz...


Birçoğumuz, çocuklarımızın fikirlerini dikkate almayız, onların ne düşündüğünü bilmek istemeyiz.

Yine birçoğumuz, komşumuzun, arkadaşlarımızın, dostlarımızın özeline saygı göstermeyiz, onların paylaşmak istemediği şeyleri didikler dururuz.

Aslında bencillik yapan insanlar tek kırmızı gül olmak isterler, kendilerinden başka kırmızı gül olmasına tahammül edemezler...

Bencillikte sınır tanımayanlarımız, hastalandığımızda dünya bizim çevremizde dönsün, çevremizdekilerin başka işi kalmasın, sadece bizimle ilgilensin isteriz.

Bencilsek eğer, geçim sıkıntısı sadece bizim derdimizmiş gibi bizden kötü durumdaki insanları düşünmeden yaşarız... Evine ekmek dahi alamayan insanların varlığını düşünmek dahi istemeyiz.

Siyasette de durum böyle değil midir aslında. Renklerimizden, farklılıklarımızdan memnun kalmayız birçoğumuz. Herkes bizim gibi düşünsün isteriz. Muhalefete tepki gösterir, kendimiz gibi düşünmeyenleri bir kaşık suda boğmak isteriz. 

Bazılarımız haddinden fazla ben merkezciyizdir. Çevremizdeki insanların hep bizi mutlu etmek için uğraşması hoşumuza gider, ama biz onları mutlu etmek için asla çaba sarf etmeyiz. 

Eğer bencilsek, sen ya da biz gibi kavramlara hayatımızda fazla yer vermeyiz. Bizim sözcüklerimiz fazla değildir, varsa yoksa ben vardır, yıkılmaz bir ego bizi esir almıştır. Cümlelerimizin öznesi her zaman ben'dir. Bence diye başlar cümlelerimiz... Sen ne düşünüyorsun, sence... diye cümle kurmayı pek bilmeyiz...

Serde bencillik varsa, eşyalarımızı, duygularımızı, bilgimizi, aklınıza gelen ne varsa, paylaşmaktan hoşlanmayız... Ben, ben demekten, başkalarına hiç hareket alanı bırakmayız...

Bencillik yapıyorsak, "ben çok paylaşımcıyım, verici bir insanım" diyerek kendimizi çok iyi kamufle ederiz. Aslında hiç de öyle değilizdir, yakınlarımızı kaybettiğimizde bile "ben şimdi ne yapacağım, ben bir başıma kaldım" diyerek bencillikte tavan yapar, sevdiklerimizi dahi kendi bencilliğimize kurban ederiz.

Bencillik karakterimizin ayrılmaz bir parçası ise, sinsilik de yaparız biraz. Aklımız fikrimiz kendimizdedir bizim. "Acaba beni düşünüyorlar mı" diye çevremizdekilere hayatı zindan etmekten hoşlanırız. Bizden başka kimseyi, hiçbir şeyi düşünmelerine tahammül edemeyiz. Çevremizdekilerin bir işi olduğunu, çoluk-çocukları olduğunu, zor hayat şartlarında başka başka sıkıntıları olduğunu kabul edemeyiz... Ya da bencillik gözümüzü kör ettiği için kabul etmek istemeyiz.

Bencillik biraz dikbaşlı da yapar bizi. Ne denirse densin tepki gösteririz. Bize kimsenin bir şey demesine razı olmayız. 
Biz o denli ulaşılamaz, eleştirilemez yaratığızdır ki, hangi çılgın bize bir şey dese ezer geçeriz... Kendimizi ve bencilliğimizi kabul ettirmek için bildiğimiz tek yol budur. Paylaşmayı, konuşmayı pek beceremeyiz...

J.Mayer: "Bencillik doğal bir davranıştır, bencil olmamak ise insani bir değerdir." demiş. Aslında bir cümle ile bencilliğin nasıl bir duygu olduğunu ne güzel anlatmış öyle değil mi? 

İnsanın doğasında olan bu duygunun ancak insani değerlerimizi artırarak azaltabileceğimizi, ben duygumuzu törpülediğimizde bencillikten de kurtulacağımızı anlatmış J.Mayer. 

Mevlana da: "Bencillik, gözüne takılmış ayna gibidir, o gözler nereye bakarsa baksın, kendinden başka birini görmez." diyor.

Ne dersiniz artık bencillikten kurtulmanın zamanı gelmedi mi? Hadi ne duruyorsunuz, kurtulun artık bencillik zincirinden. Hayat paylaştıkça güzel... 

görsel alıntıdır