Kaçınılmaz Sona Doğru Hızla Giden Bir Hayat

Yaklaşık on yıldır hastaydı. Ne kadar kabul etmese de hastalığın belirtileri hızla görülmeye başlanmıştı. 

Ciddi bir unutkanlık başlamıştı Ahmet Bey'in beyninde.

Önceleri her gün düzenli olarak çektiği tespihini unutur "Hanım, benim tespih nerede" diye aratır dururdu. 

Zamanla unutkanlığın boyutu değişmiş, aşırı unutkanlık hayatını olumsuz etkilemeye başlamıştı.

Bütün çocuklarını evlendiren Ahmet Bey, hayatının geri kalanını mutlu ve huzurlu bir şekilde sürdürmeyi beklerken amansız bir hastalığın pençesine düştü. 

İlk önce kimse yakıştıramadı,Ahmet Bey böyle bir hastalığa yakalanmış olamazdı. 

Aile fertleri ne kadar kabul etmese de Ahmet Bey henüz 58 yaşında Alzheimer hastalığına yakalanmıştı. 

Gideceği yeri, yapması gerekenleri unutmaya başlayan Ahmet Bey, hastalık ilerledikçe evden çıkamaz hale gelmeye başladı.

Önceleri çocuklarını tanırdı, torunları ile konuşur, karısının gözlerinin içine bakardı. Ne yazık ki,  hastalığın ilerleyen evrelerinde kimseyi tanıyamaz hale geldi. 

Gün geçtikçe, sevdiklerini tek tek unutmuş, kendi dünyasına çekilmiş bir insan haline geldi.

Ve kaçınılmaz sona doğru hızla akıp giden hayatı, ne yazık ki, son durağa yaklaşıyordu. 

Alzheimer hastalığının son evresi Ahmet Bey için daha zorlu bir sürecin başlamasına neden oldu. Artık kendi yemeğini yiyemez hale geldi, tuvalet alışkanlığını tamamen kaybetti ve  her açıdan eşine bağımlı hale geldi.

Eşinin gözleri önünde eriyen Ahmet Bey, yeme-içme problemleri de yaşamaya başladı. Yutkunmakta güçlük çekiyor, çiğneme de zorluk yaşıyor. Bu nedenle sıvı şeylerle beslenmeye başladı.

Banyosunu yalnız başına yapamayan Ahmet Bey birkaç kişinin yardımı ile ancak yıkanabiliyor.

Kabul etmek gerekir ki bu son evre en zor olanı. Büyük bir bebeğe dönüşen bu insanın tüm kişisel ihtiyaçlarını karşılamak, bakan kişi açısından büyük bir özveri gerektiriyor. 

Ahmet Bey'in eşi bu özveriyi gösteriyor ve eşinin her türlü ihtiyacını karşılıyor. 

Ve, bir hayat hızla kaçınılmaz sona yaklaşıyor. 

Önce ciddi bir kilo kaybı gözlemlendi. Sonra her gün bir önceki günden daha zayıf bir hale gelen hasta ayakta bile duramaz hale geldi. Kasları çok zayıfladı. Ayakta duramıyor, yürüyemiyor ve yataktan kalmak istemiyor. 

Artık yatalak bir hasta olan Ahmet Bey'in çevresi ile de iletişimi tamamen kesildi, kimseyle iletişim kuramaz hale geldi. 

Şu anda eşinden başkasını tanımıyor, belki onu da tanımıyor ama biz tanıdığını sanıyoruz. 

On yıldır çekmiş olduğu bu hastalığın pençesinden iyileşerek kurtulmak mümkün değil ne yazık ki. Bunu kendisine Alzheimer teşhisi konulduğunda Ahmet Bey'de biliyordu. 

Ve bugün, Ahmet Bey küçük bir bebek gibi her şeyden bihaber. Kendi dünyasında yaşıyor. Huzurlu bir ölümü arzuluyor ve kaçınılmaz sona doğru hızla yaklaşıyor. 

Ahmet Bey kim diye merak etmiş olabilirsiniz. Ahmet Bey, benim kayınpederim. Ve bugün gözümüzün önünde eriyip gidiyor, bizim elimizden ise hiçbir şey gelmiyor maalesef. Bu  hastalıkla baş etmek zorunda kalan herkese Allah sabır versin. İnanılmaz zor bir hastalık. Kocaman bir insanın adım adım küçük bir bebeğe  dönüşmesine neden olan Alzheimer  hastalığı gerçekten çok acımasız bir hastalık.

En büyük zorluğu da bakan kişiye yaşatıyor. Bu hastaya bakan kişi çoğu zaman hastanın çocukları ya da eşi oluyor. Bir insanın hayatı göz göre göre siliniyor, yok oluyor ve elinizden hiç bir şey gelmiyor.

Alzheimer hastalığı ile mücadele eden insanlara şifa, bu hastaların eş ve çocuklarına ise sabır diliyorum. Allah kimseyi böyle bir hastalıkla imtihan etmesin.

 Herkese sağlıklı günler...

görsel alıntıdır